Orman yangınlarına tanık olmak, belirsiz bir sürece seyirci kalmak hepimizi sarstı, çok yoğun ve yorucu bir dönemden geçiyoruz. Bu süreç hem “kayıp” hem de “belirsizlik” bağlamlarında bizi zorlayan bir durum oluyor.
Belirsizlik çok zorlayıcıdır çünkü “kontrol” hissi kaybolmuştur ve insanoğlu en çok da kontrol edemediği durumlarda zorlanır.
Ormanların yanması demek, yıllara tanıklık etmiş ağaçların, yuva olduğu, kol kanat gerdiği canlıların da beraberinde yanması demek. Yangına tanıklık etmek demek, bir ölüme tanıklık etmek ve dolayısıyla bir “yas” demek..
Psikolojik boyutta, kayıp edilen şey ne olursa olsun, kaybedilen şey ile bir bağ kurabiliyorsanız, sizin kişisel dünyanızda bir yere denk düşüyorsa, bir dizi duygusal tepkiler yaşamanız kaçınılmazdır. Üzüntü, öfke, ümitsizlik, hayal kırıklığı, şaşkınlık gibi duyguları, birlikte ya da değişen zaman dilimlerinde hissedebilirsiniz.
Acının yaşanma şekli ve hepimize iyi gelecek olan şey aynı değildir. Kimimiz duygularını paylaşarak, kimimiz kendi içinde işleyerek yaşayabilir yas sürecini. Doğru ya da yanlış biçim, şekilden söz edemeyiz.
Şundan söz edebiliriz elbette: Acımızı, üzüntümüzü, öfkemizi ya da başka bir duygumuzu sosyal medyada ifade etmeyi seçiyorsak, bir başkasının da onu okuyacağı/izleyeceğini düşünerek, üslubumuza, tonumuza ve kelimelerimize dikkat etmek, bir kişisel sorumluluğumuzdur.
Her birey kayıp sürecini kendince yaşar. Özellikle, sosyal medya üzerinden yapılan paylaşımlarının içeriğine, yoğunluğuna göre o kişinin iç dünyasını değerlendirmek mümkün ve anlamlı değildir.
Acıyı ve kaybı yaşama şeklimizde farklılıklarımız olsa da, hepimize iyi gelecek şey kendi kontrol alanımızda elimizden geleni yapabilmek..Kendi sınırlarımız dahilinde, yardım edebilmek ve destek olabilmek.
Bedenimize, ruhumuzu ihmal etmeden süreci geçirebilmemiz de kendi hayatımızdaki fonksiyonların bozulmaması, başka kişisel kayıpların olmaması açısından önemli.
Saygı ve sevgi çerçevesinde, birlikte, bu günleri arkamızda bırakabilmek dileğiyle..
